Afër meje
qëndronte me sytë s’di se ku, një nënë me të zeza,e mpakur nga rrobat që e
mbulonin, si një natë pa yje.
Por s’ishte
vetëm veshja; E ndjeva që shpirti i saj qé po aq i trishtuar.
Ajo priste
në heshtje, e vetme, kokëulur, vështrim përhumbur rradhën e gjatë, aty ku
pensionistët marrin ato pak pará,sintezë e një jete me punë, halle e sakrifica.
Prisja dhe
unë të merrja pensionin e sime mëje.
Ishte shumë
zhurmë, e veshi më kapte copëza fjalësh e bisedash në atë rradhë ku të gjithë
prisnin të merrnin, kush pensionin e vet, kush të prindit, apo të afërmit të
tyre.
Nuk di pse,
asgjë tjetër s’më mbeti në mendje veç portretit të asaj gruaje, që dukej e
përhumbur në botën e saj.
I kishin
vrarë djalin,” të vetmin, të dashurin, të mirin” - kështu më tha kur i vura
dorën në sup dhe e pyeta”si je?”
U përpoqa ta
shoh në sy pas këtyre fjalëve, por ajo mbante vështrimin ulur, a thua se në tokë, gjente ngushëllim.
Ne atë tokë,
ku gjaku i birit të saj kish rënë dhe ish’ larë, kish rënë dhe ish’ tharë, kish
rënë dhe asnjë s’qe kujtuar se qé gjak, kish rënë dhe ish’ harruar nga të
tjerët, por jo nga ajo!
Jo nga ajo!
As nga nënat
e tjera, që tani s’i kam para syve, por e di që janë shumë.Si mund të harroet,
gjaku i birit?
Eshtë e
drejtë të vritesh ose të vrasësh,për një fjalë goje, për një kufi, për xhelozi
e për shkaqe të tjera banale?!
Kaq
gjaknxehtë, të papërmbajtshëm, të rrëmbyer, të “etur” për gjak janë shqiptarët?
Të gjitha
mosmarrëveshjet duhet të zgjidhen me
plumb?
Është
harruar vallë, fjala, qetësia, vetëpërmbajtja, komunikimi, zemërgjerësia, e
njerëzillëku?
Nese vret
një njeri, mendo sa zemra nënash, fëmijësh, bashkëshortësh, të afërmish lëndon,
plagos dhe vret për së dyti!
Sa lotë
dhimbjeje bien në këtë tokë ku shkel ti dhe unë, ai dhe ajo?
Është kjo
nënë, lotët e trishtimi i saj, por nesër mund të jetë nëna jote, motra apo
bashkëshortja jote.
E pas këtyre
vrasjeve,”rrugëdalja” e vetme ku përfundojnë familjarët është një humnerë, ku
shpirti humbet, thahet e tjetërsohet.
Një fenomen,
që s’mbaron në këtë fjalë, por vazhdon më tej e né themi nën, ose me zë: Krim.
Po.Krim i
pagjykuar dhe i padënuar.
Edhe kur
dënohet,s’mund të të kthejë të dashurin që ndërron jetë.
Rruga e
vetme është parandalimi!
Nëse do ta
shikonim e trajtonim si sëmundje, ku më lehtë është të parandalosh sesa të
mjekosh, kështu duhet vepruar me krimin e vrasjet:
Të parandalohen është
më lehtë se të dënohen.
Çdo vrasje shkakton mllef e urrejtje jo tek një,
por tek një sërë personash, familjarësh e grup njerëzish.
Nje jetë e
marrë, njëqind zemra të copëtuara, njëmijë të trishtuara, e një shoqëri që
hesht, që s’bëzan, është si t’i miratojë këto vrasje.
Nuk di, deri
ku do shkonte zëri, nëse do thërrismin të gjithë njëherësh, si një kor
proteste, si një iso bashkimi, si një simfoni me nota të larta ku të këndohej
:NDAL!
Nëse të
gjithë nga pak, do flisnim e do të edukonim fëmijën, vëllain , motrën të
afërmin apo mikun me qetësi e vetëpërmbajtje ndoshta s’do kish kaq nëna
shamizeza.
Këtë mund ta
bëjë kushdo dhe në çdo çast,në çdo bisedë, në çdo takim miqësor.
Fjalët s’janë me pará,
andaj një këshillim, një mendim pozitiv ,një veprim human, ndoshta s’do
ndryshonte realitetin, por do ish’ si një gur sado i vogël, në themelet për një
shoqëri të qetë e të paqtë.
Une ia them vetes këto
fjalë së pari;
Thuaja dhe ti vetes!
Mjafton të
jesh vetë nënë apo prind, mjafton pak vëmendje për të parë përtej hapit tonë,
pak sensibilizim , për të mos ndodhur kështu…jo kështu!
***
Kridhem ndër
këto mendime, që mi zgjon silueta e kësaj nëne veshje zezë, e vështrimpikëlluar.
Nëna,merr pensionin,
i lë disa monedha arkëtares dhe pa ngritur vështrimin, sikur të kishte frikë të
shihte rreth e qark, mori rrugën drejt daljes.
Nuk munda të
duroj.
Dola me
shpejtësi tek dera, i hodha dorën përsëri në supet e kërrusur dyfish nga
dhimbja, i mora kokën në kraharorin tim, dhe i putha flokët.
Mu duk se
trupi i saj i ngrirë, shkriu për një çast;
Mendova dhe
besova se u ndie më mirë, paçka se ish’ vetëm një moment. U ndjeva dhe unë mire,
nga ai lot në cep të syve të saj.
Te paktën
loton…edhe kjo vlente në këtë moment.
Fola thuajse
si me vete:
“Ah, sikur të kish sa
më pak nëna zemërthyera!”
“Ah sikur…!”- përsërita me zë, teksa nëna e mpakur
u shkëput nga unë dhe vazhdoi me vështrimin ulur, të ndjekë hapat e saj të
vegjël…drejt vetmisë dhe dhimbjes.
Drita Lushi
Qershor 2013, Shqipëri.
No comments:
Post a Comment